“Üç günlük ömrümü bir günde yitirdim//Yarınlar gelse de hoş gelmese de.” (1974) (Necdet Tokatlıoğlu / Türkan Ateş). İlker; “Hep iş, her zaman iş. Beni düşündüğün yok.” Selma; “Hiç seni düşünmez olur muyum? Ben senin için çalışıyorum evladım. Sana parlak bir gelecek hazırlamak için.” İlker; “Ben hiçbir şey istemiyorum. Sen yanımda ol yeter. Ama sen beni çok ihmal ediyorsun anne.” Selma; “Böyle konuşma yavrum. Hangi ana, kuzusundan ayrılmak ister. Senden uzak kalmak beni de çok üzüyor. Ama mecburum.” İlker; “Ben zaten öksüzüm anne. Sen de bırakıp gidince yetim kalıyorum (‘öksüz’ ve ‘yetim’ sözcükleri yer değiştirmeli miydi). Hayatta tek kıskandığım şey ‘annesi yanında olan çocuklar’ ann e. Keşke fakir olsaydık, arabamız evimiz olmasaydı ama ana oğul hiç ayrılmasaydık.” “Bitmeyen işler yüzünden//(Siz böyle olsun istemezdiniz)//Bir bakış bile yeterken anlatmaya her şeyi//Kalbinizi dolduran duygular//Kalbinizde kaldı.” (Sevgilerde) (Varlık, 423, 1 Ekim 1955) (Behçet Necatigil). Filme kaynaklık eden “L’ultima Neve di Primavera” (1973) bir şiir ile başlıyor; ‘Questo Amore’ (Bu Sevda) (Cet Amour) (Jacques Prévert). ‘Yumurcak/Veda’nın başlangıcı da ‘Eski Toprak’ (1956) kitabındaki “Sevgileri yarınlara bıraktınız” mısralarıyla olabilirdi. Jenerikte Paul Mauriat’nın aynı adlı uzunçalarındaki ‘Nous Irons Á Vérone’ (1973) (Charles Aznavour / Georges Garvarentz) ve ‘Türk Çocukları’ (Aka Gündüz) marşı. Özel Işık Lisesi, ilköğrenim 4-B sınıfı yatılı öğrencisi İlker. O gün karne almış. Artık annesiyle doya doya beraber olabilecek. Sevinci, tatilden çok bunun için. Babasını yıllar önce kaybetmiş. [Evlerinde Cüneyt Arkın’ın “Yüzbaşı’nın Kızı” (1968) filminden üniformalı resmi var. Oysa Nihat ‘Yumurcak Köprü Altı Çocuğu’nda (1970) bir şofördü.] Annesi Selma Deniz sevilen bir ses sanatçısı. Onu ilk olarak ‘Feryat’ı (1973) (Yıldırım Gürses) Ayla Büyükataman’ın sesiyle söylerken görüyoruz. [İtalyan filmindeki Luca da Yumurcak’la aynı yaşta. Annesi ölmüş. İkisi de ‘varsıl aile çocuğu’, ikisi de ‘yalnız’. Ama Luca’nın ‘her daim meşgul’ avukat babası Roberto, ayrıca güzel sevgilisi Veronica’ya da vakit ayırmak zorunda. İlker, bu konuda daha şanslı. Hiç olmazsa böyle bir ilişkisi olmayan annesini kıskanmak zorunda kalmıyor. Kahramanlarımız, türlü yakınmalarına karşın aslında pek öyle ‘yalnız’ değiller. Keşke herkesin Stefanella ve Şebnem Anıl gibi arkadaşları olsa.] Deniz ailesinin havuzlu bir evleri ve ‘Yumurcak Köprü Altı Çocuğu’nda (1970) Bekir rolündeki Behçet Nacar’ın kullandığı 68 model ‘34 LF 300’ plakalı Buick (Lucaların Mercedes) arabaları var. Yardımcıları da bir o kadar güzel. Aşçıları Necdet Tosun; Uşakları Cevat Kurtuluş; Dadı Fatma rolündeki Mürüvvet Sim; Şoförleri Ömer (Hulusi Kentmen’e bu rol ve isim pek yakışmamış). O gün annesi geliyor. Havaalanına, karşılamaya gidilecek. En erken kalkan kişi Yumurcak. Evdekileri uyandırışı çok neşeli. Fatma’yı, sifon soda şişesindeki basınçlı suyla; Uşağı, çatapatla; Ömer’i, bıyığına bağladığı ipi çekerek; Aşçıyı ise ‘Metello’ filmindeki (1970) ‘La Naja’ (Ennio Morricone) eşliğinde trampet gürültüsüyle. Selma uçaktan inerken ‘Franck Pourcel Orkestrası’nın ‘Amour, Danse et Violons No. 42’ albümündeki (1973) ‘Français, Français’ (1973) (Alain Boubil / Jean-Max Riviere / Claude-Michel Schonberg / Raymond Jeannot) duyuluyor. Gazeteciler, melodideki ‘Bastille Hapishanesi’ gibi etten duvar örmüşler. Sorular, poz poz resimler. İlker, annesine ulaşabilmek için büyük bir mücadele veriyor. Yumurcak’ın en kızdığı kişi menajer Şakir. Büyüyünce karateci olup dövecekmiş. Ayrı kalmalarını hep Ondan biliyor. Oysa eğlence dünyasında ‘sanatçıların ailelerine vakit ayırmaları’ öylesine zor ki. Daha ilk günden aynı hikâye, yine yalnızlık. Selma, Gazinocu Renan Fosforoğlu ile bir anlaşma imzalamak için gitmek zorundaymış. Oğlu da ne yapsın, 45’lik plaktan ‘Bu Kadar Yürekten Çağırma Beni’ (1974) (Rüştü Şardağ / Ümit Yaşar Oğuzcan) şarkısını dinliyor. Yine de beraber olmak fırsatını bulurlar. Bunlar filmin en mutlu sahneleri. Deniz kayağı sırasında Paul Mauriat’nın ‘Mamy Blue’ (1971) uzunçalarındaki ‘Pour Un Flirt’ (1971) (Jean-Michel Delpech); Ata binerken ‘Midnight Cowboy’daki (1969) ‘Florida Fantasy’ (John Barry); Evdeki havuzdayken Paul Mauriat Orkestrası’nın ‘Goodbye My Love Goodbye’ 33’lüğündeki (1973) (bizde 74’te çıktı) ‘Sonia’ (1973) (Boris Bergman / Patrick Juvet); Necdet Tosun’la boks yaparken Paul Mauriat’nın ‘Nous Irons Á Vérone’ (1973) albümündeki ‘Comme Si Tu Devais Mourir Demain’ (1973) (Michel Fugain / Pierre Delanoe) melodileri var. Eğlenmekten yorgun düştüğü bir gün Lunapark’a gitmek ister. Arabada, akşam esintisi gibi yumuşak ‘Killing Me Softly With His Song’ (1971) (Charles Fox / Norman Gimbel) duyuluyor. Oraya ulaşmaları ‘The Big Race’ filmindeki (1965) ‘The Royal Waltz’ (Henry Mancini) ile. Ancak içeri giremezler. Bekçi Faik Coşkun “Daha elektrik bağlanmadı. İki gün sonra açıyoruz. O zaman gelirsiniz” diyor. Ama bir sonraki geliş aylar sonra ve öylesine farklı ki. Tam Lunapark’ın açılacağı gün Selma, İzmir’e gitmek zorunda kalır. Gelecek ay dönecekmiş. Yumurcak yine yalnız. Evdekiler, neşelenmesi için çırpınıyorlar. Ama ne mümkün. Yemek, karate, boks, masal, hiçbir şey hatta Lunapark’a bile gitmek istemiyor. Neyse ki Şebnem var. Neşeli ve hep bir şeyler atıştıran kız arkadaşı. Onun yanında biraz olsun oyalanıyor. Tarabya’da deniz kıyısındaki sahnede İlker artık büyüdüğünü, sigara içerek kanıtlayacak. Fakat yanına kibrit almamış. Yandaki bankta gazete okuyan Ekrem Dümer’den ateşini ister. “Bacak kadar boyunla sigara içmeye utanmıyor musun” yanıtı eşliğinde bir de okkalı tokat yiyip yerlerde yuvarlanıyor. Eğlenceli olması için çekilen bu kısım aslında çok rahatsız edici. “L’ultima Neve di Primavera”da da benzer şey var ama bankta oturan Giovanni Petrucci, Luca’ya değil sigaraya vuruyor. Annesinin gelmesine daha 29 gün var. Bizim yaramazlar Onu görmek için İzmir’e gitmeye karar verirler. Gülhan Otobüs Şirketi’nden bilet alışları “Ja’i Rencontré L’homme de Ma Vie” (1973) (François Cousineau / Luc Plamondon) ve yolculuk ‘La Naja’ (1970) (Morricone) ile. “Bu gece son gecemiz acı günler yakında//Bir ömür böyle geçti olamadık farkında.” (1974) (Teoman Alpay). Selma, sahnede aniden duralıyor. İlker ve Şebnem, masalarında bir şişe şampanya Onu izliyorlar. Şarkısını güç bela tamamlar. Kemani Tatyos Efendi’nin ‘Rast Peşrev’i eşliğindeki konuşma. Selma; “Beni özledin diye izinsiz nasıl gelirsin buralara?” İlker; “Sen beni tek başıma İstanbul’da bırakıyorsun ya. Çocuksam neden bırakıyorsun, büyüksem neden kızıyorsun?” Ertesi gün ‘ilk uçakla’ doğru İstanbul’a. Yaş gününde annesi gelir diye beklemişti. Ama televizyondaki program için Ankara’ya gitmiş. Yine üzüntü, yine yalnızlık. ‘Metello’ (1970) (Morricone). Odasına perişan bir şekilde çıkışı bu melodi ile. [Franck Pourcel ‘Amour, Danse et Violons No. 38’ (1971) albümünde ‘Io E Te’ olarak çalmıştı.] İLK BELİRTİ; ‘Burnunda hafif bir kanama’. Televizyonu açmış, ‘Olmaz Böyle Şey’i (1974) (Erol Tanır) söyleyen annesini seyrediyor. “Tam mutlu oldum derken//Yıktın bütün dünyamı.” Keşke bu belirti önemsiz bir şey olsaydı. ‘Franck Pourcel Meets The Beatles’ albümündeki (1970) ‘My Sweet Lord’ (1970) (George Harrison). Birkaç gün sonra attan düştüğünde muayene eden Profesör Doktor Ethem İleri’nin iki sorusuyla sonun başlangıcındayız. (Gülten Ceylan çok güzel bir hemşire olmuş.) “Senin burnun her zaman böyle kanar mı?” “(Vücudundaki) Bu mor lekeler ne zamandan beri var?” (Luca, aynı şeyleri tatil için gittiği Alplerde kayak yaparken düşünce yaşıyor.) Kan tahlillerinin sonucunu alan Doktor, Selma’yı apar topar Ankara’dan getirtir. “Gerçek ne kadar acı olursa olsun metin olmalısınız… Lösemi yani kan kanseri (70’lerdeki seyirci için ‘yani’ diye ayrı bir açıklama gerekiyormuş demek).” Selma sahnelere veda eder. Tüm vaktini oğluyla geçirecek. ‘The Show Must Go On’ veya ‘The Curtain Must Go Up’ anlayışının ne denli zor bir uygulama olduğunu bir kez daha anlıyoruz. ‘Biricik müttefikimiz’in kişiliğimizi nasıl ezdiği, Doktor’un sözleriyle karşımıza çıkıyor; “Amerika’da bu hastalık için yeni bir ilaç keşfedilmiş (‘geliştirilmiş’ dese daha mı doğru olurdu)… Getirtip denemekte fayda var.” Şakir ilacı ‘üç gün içinde’ bulup getirir. ‘Maalesef bir işe yaramaz’. Doktor’un söyledikleri her anlamda tokat gibi; “Artık bizim yapacağımız bir şey kalmadı ama Tanrı’dan ümit kesilmez.” Amerika, sanki Tanrı’dan bir önceki merci olmuş. ‘Saba Makamında Ney Taksimi’. Selma, yüreğimizi parçalayan melodi duyulurken Zal Mahmut Paşa Camisinde dua ediyordu. Genç kadın bu arada hayatın bir gerçeğini daha öğrenir; Yanında çalışanlar meğer deyim yerindeyse, Ona vurmak için fırsat kolluyorlarmış. Yardımcı olacaklarına demediklerini bırakmıyorlar. Fatma; “Şimdi ağlamak neye yarar. Bir anne olduğunuzu çok geç hatırladınız.” Aşçı Necdet Tosun; “Oysa yavrucak sizin şefkatinize ne kadar muhtaçtı.” Ömer; “Siz sahnede alkış toplarken O benimle dertleşirdi.” Uşak Cevat Kurtuluş; “Darılmayın Hanımefendi (ama) ihtiyacı olan şefkat ve sevgiyi Ona ancak hastanede gösterebiliyorsunuz.” Ömer; “İş işten geçtikten sonra.” “J’ai Un Probleme” (1973) (Jean Renard / Michel Mallory). Yumurcak sağlıklı günlerini anımsıyor. Hastalık iyice ilerlemiş. İlker, rüyalarına giren Lunapark’a gitmek ister. Gecenin geç bir vaktinde battaniyeye sarılmış olarak anacığının kucağında oraya varışları ‘Le Passager De La Pluie’ (1970) (Francis Lai) ile. Faik Coşkun anlayış gösteriyor. ‘The Royal Waltz’ (1970) (Mancini) ile çarpışan otomobiller; Tüfek atışları ve son nefesini vereceği dönme dolap (Luca ise atlıkarıncada). “Yanında çok mutluyum anne. Çok seviyorum seni… Başım dönüyor anne. Bulutların üzerinde uçuyorum sanki. Gökyüzüne yükseliyorum. Çevremde melekler uçuşuyorlar. Beni çağırıyorlar. Gidiyorum anneciğim. Belki bir daha göremem seni. Benim için üzülme. Sakın arkamdan ağlama, ağlama anneciğim. Ne olursun ağlama. Elveda.” Selma’nın sesli ve Roberto’nun sessiz çığlıkları. Gözyaşları içinde ne yapacağımızı bilmez bir haldeyken filmin sonundaki yazı bizi başka yönden sarsıyor; “Şayet ‘Veda’ filmini beğenmiş iseniz bütün yakınlarınıza tavsiye etmenizi önemle rica ederiz. Erler Film.” Buradaki anahtar sözcükler ‘bütün yakınlarınıza’ ve ‘önemle’. ‘Para’ bu kadar mı doyulmaz bir şeydir? İtalyanlar, nasılsa, böyle bir cinliği akıl edememişler. Saz sanatçıları sahnede ‘Nihavent Longa’yı çalıyorlar. Gazino “Selma, Selma” sesleriyle inliyor. Sanatçı, İstanbul’dan gelen acil telefon için kuliste. Doktor Ethem; “Oğlunuz bugün bir kaza geçirmiş… Kazadan ötürü bir durumu yok ama sizin yarın ilk uçakla (bu filmdeki ikinci ‘yarın ilk uçakla’) gelmeniz icap ediyor.” Selma; “Şu anda işimi bırakıp gelmeme imkân yok. Mukavelemin bitimine 10 gün kaldı… Fakat menajerimi derhal gönderebilirim.” Doktor; “Bırakın şimdi menajeri. Vakit kaybetmeden kendiniz gelin. Oğlunuzun hayatı tehlikede.” (Yazan: Murat Çelenligil)
Yumurcak / Veda Resimleri ve Videoları
Yumurcak / Veda
Kadro: İlker İnanoğlu , Filiz Akın , Bülent Kayabaş , Hulusi Kentmen , Renan Fosforoğlu , Memduh Ünsal , Necdet Tosun , Mürüvvet Sim , Atıf Kaptan , Cevat Kurtuluş , Faik Coşkun , Ekrem Dümer , Şebnem Anıl , Gülten Ceylan , Jeyan Mahfi Tözüm , Mücap Ofluoğlu , Timuçin Caymaz , Nilgün Kasapbaşoğlu , Kemal Ergüvenç , Doğan Bavli
Yönetmen: Orhan Aksoy
Senaryo: Fuat Özlüer, Erdoğan Tünaş
Yapımcı: Türker İnanoğlu, Zlavko Kunkera
Müzik:
Görüntü Yönetmeni: Çetin Gürtop
Tür: Dram
Ülke: Türkiye
Vizyona Giriş Tarihi: 01 Ocak 1975
0 yorum:
Yorum Gönder